In een wereld waarin een oranje koolrabi met een vaalgele pruik denkt dat hij schaamteloos de mooiste wezens ter aarde bij “the pussy” kan “grabben”, zijn vrouwelijke rolmodellen meer dan welkom. En zie, die wereld wordt op zijn wenken bediend. Wonder Woman heerst sinds deze week over de Aalsterse cinemazalen, hulde!
Sinds enkele jaren braakt Hollywood een shitload aan superheldenfilms over het witte doek uit. Stripreus Marvel casht er dikke flappen mee en nu ligt ook concurrent DC Comics op de loer. We kregen al Batman, Superman en de hele Avengers-stal naar ons hoofd geslingerd.
Al die tijd moesten vrouwen genoegen nemen met een veredelde bijrol. Maar zie: Wonder Woman stapt uit de schaduw van de potige mannetjesputters – en hoe!
Wonder Woman is geen neurotische zeikerd met jeugdtrauma's zoals Batman. Geen miepend moederskindje zoals Superman. Ze is Diana, de goddamn Amazoneprinses. Gal Gadot kruipt in het pantserpakje en zelfs een blinde ziet meteen waarom de actrice ooit het kroontje van Miss Israël kaapte.
We ontmoeten haar op Themyscira. Een idyllisch eiland bevolkt door even bloedmooie als dodelijke krijgsters. Hell, zelfs Doutzen Kroes rijdt er vrolijk zwaard zwaaiend op een paard rond. Had ik maar wat beter opgelet in de lessen aardrijkskunde.
Op een dag spoelt de Britse piloot Steve Trevor aan. In die gecrashte piloot herkennen we Chris Pine. Een man met bovengemiddeld genetisch materiaal die instant hysterische kreten als “blauwe ogen, hemelsblauwe ogen!” uit mijn lieftallig cinemagezelschap ontlokt.
De knakker vertelt over de Eerste Wereldoorlog die volop woedt. De boosaardige oppermof Ludendorff en zijn sinistere sidekick Doctor Poison dreigen met een duister plan om deze in hun voordeel te beslechten. Wat had je eerlijk gezegd gedacht, van een boosaardige oppermof en een sinistere sidekick die Doctor Poison heet? Serieus.
"I used to want to save the world. This beautiful place. But I knew so little then."
Maar geen paniek! Onze onverschrokken heldin verlaat haar idyllisch eiland om de oppermof eens goed op zijn doos te geven. Dat zorgt voor een hoop hilariteit – Gal Gadot speelt Wonder Woman zo aanstekelijk dat het onmogelijk is om niet van die vrouw te houden – en mokers van actiescènes.
Wanneer Wonder Woman halverwege uit de Belgische (!) loopgraven schiet, begeleid door een blaft van een epische soundtrack, moet je al aan alopecia lijden om geen kippenvel te krijgen.
Wonder Woman gaf in Amerika het door macho’s gedomineerde superheldenfilmwereldje een ongeziene injectie feminisme. En terecht. Was ik nog een zorgeloze zesjarige, ik ruilde mijn action figures à la minute in voor een exemplaar van de spijkerharde Amazoneprinses. Op deze door narigheid, ellende en gedoe geplaagde leeftijd moet ik het met een screensaver doen.
Hoed je dus voor een stortvloed aan Wonder Woman-pakjes komende Aalst carnaval. Het is alweer van Kill Bill geleden dat er nog eens zo’n straffe madam door de cinemazalen holde.
Wonder Woman ramt sinds deze week slechteriken in elkaar in het Feestpaleis. Daar is trouwens airco en die blaast een aangenaam briesje onder je plakkende zweetreet.
